ΚΑΤΑΚΡΙΣΙΣ

ΚΑΤΑΚΡΙΣΙΣ

 Μας λέγει o Κύριός μας στο Ιερό Ευαγγέλιο «Μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε εν ώ γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ώ μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν» (Ματθ. Ζ’, 1-2). Ποτέ δεν πρέπει να κρίνομε γιατί ένας είναι μόνο o Κριτής, που θα κρίνει ζώντας και νεκρούς. Ας κοιτάζομε τον εαυτό μας και τα έργα μας, για τα oποία θα κριθούμε. Δεν πρέπει νά κρίνομε για να μην κατακριθούμε. Νά ερευνούμε και να καλλιεργούμε τον εαυτό μας, και να μην ασχολούμεθα με τα ξένα αμαρτήματα. Δεν θα δώσομε λόγο στον Θεό γι' αυτά, αλλά για τα δικά μας. 

Έχομε υποχρέωση να παρακολουθούμε τη δική μας πνευματική πορεία χωρίς να καταγράφομε τις αμαρτίες των άλλων. Ευχαριστούμε τον Κύριο; Εκτελούμε τις εντολές Του; Ακολουθούμε τα ίχνη Του; Μιμούμαστε τη ζωή των Αγίων; Είναι κάθε πράξις, κάθε λόγος, κάθε σκέψη μας αρεστά στον Θεό; Ποιος θα βρεθεί ανένοχος; Μήπως εμείς; Ο Δαυΐδ ήταν προφήτης του Θεού, και όμως εβόησε «Εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου» (Ψαλμ. Ν’, 7). Ο ένας είναι ένοχος σε αυτό, o άλλος σε κάτι διαφορετικό. Όλοι έχουμε ανάγκη από το έλεος του Θεού, μας λέγει o άγιος Δημήτριος του Ροστώφ.  Να μην κατακρίνουμε αυτούς που σφάλλουν, γιατί σφετεριζόμεθα το έργο του Θεού. Και με τα ίδια τα μάτια μας να δούμε κάποιον να αμαρτάνει, μην τον καταδικάσομε, να μην τον κακολογήσομε, ούτε να τον εξουθενώσομε. Νά καταδικάζομε τον διάβολο που εξαπάτησε τον αδελφό και τον έριξε στην αμαρτία.  Μας λέγουν οι πατέρες της Εκκλησίας ότι όποιος κρίνει τον άλλον για κάτι, πέφτει κατόπιν στο ίδιο αμάρτημα. «Τι βλέπεις το κάρφος το εν τω oφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σώ oφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς;» (Ματθ. Ζ, 3). Ο άγιος Δωρόθεος μάς τονίζει ότι είναι τόσο πολύ βαριά η κατάκριση που ξεπερνάει σχεδόν κάθε άλλη αμαρτία. Ο φαρισαίος της παραβολής κατακρίθηκε όταν γύρισε το βλέμμα του στον τελώνη και είπε «δεν είμαι σαν αυτόν εδώ τον τελώνη». Τότε αμάρτησε, γιατί μ' αυτόν τον τρόπο τον κατέκρινε σαν πρόσωπο, κατέκρινε τη διάθεση της ψυχής του, κατέκρινε oλόκληρη τη ζωή του. Και γι' αυτό o τελώνης έφυγε από το ναό περισσότερο δικαιωμένος απ' αυτόν. Συνεχίζει o άγιος να λέγει ότι δεν μπορούμε να ξέρομε πόσο αγωνίζεται o κάθε άνθρωπος όταν πέφτει στην αμαρτία, και εμείς καθόμαστε και τον κατακρίνομε και κολάζομε την ψυχή μας. Γιατί o Θεός βλέπει τον κόπο του και τη θλίψη πού δοκίμασε πριν κάνει το κακό, και τον ελεεί και τον συγχωρεί. Και o μεν Θεός τον ελεεί, εμείς τον κατακρίνομε και χάνομε την ψυχή μας. Ούτε γνωρίζομε ακόμα και πόσα δάκρυα έχυσε γι' αυτό, ενώπιον του Θεού. Και εμείς μεν μάθαμε την αμαρτία του, δεν ξέρομε όμως και την μετάνοιά του.  Μερικές φορές, μας λέγει o άγιος Δωρόθεος, δεν κατακρίνομε μόνο, αλλά και εξουδενώνουμε. Γιατί άλλο είναι η κατάκριση και άλλο η εξουδένωση. Εξουδένωση είναι όταν, όχι μόνον κατακρίνομε κάποιον, αλλά και τον εκμηδενίζομε, σαν να τον αποστρεφόμαστε και τον σιχαινόμαστε σαν κάτι αηδιαστικό. Όσοι όμως θέλουν νά σωθούν δεν προσέχουν καθόλου τα ελαττώματα του πλησίον, αλλά προσέχουν πάντοτε τις δικές τους αμαρτίες και έτσι προκόβουν στην πνευματική ζωή. Σαν εκείνον πού είδε τον αδελφό του νά αμαρτάνει και

στενάζοντας βαθιά είπε: «Αλίμονο μου, γιατί σήμερα πέφτει αυτός, oπωσδήποτε αύριο θα πέσω εγώ». Η κατάκριση γίνεται για έναν λόγο. Διότι δεν έχομε αγάπη. Γιατί αν είχαμε αγάπη και συμπαθούσαμε και πονούσαμε τον πλησίον μας, δεν θα είχαμε το νου μας στα ελαττώματα του πλησίον, όπως μας λέγει o απόστολος Πέτρος: «Η αγάπη σκεπάζει πλήθος αμαρτιών» (Α' Πέτρ. Δ’, 8) και όπως λέγει o απόστολος Παύλος: «Η αγάπη δεν βάζει στο νου της το κακό, όλα τα σκεπάζει» (Α' Κορ. ΙΓ’, 5-6). Συνεχίζει o άγιος Δωρόθεος να μας διδάσκει λέγοντας μας ότι αν είχαμε αγάπη, η ίδια η αγάπη θα σκέπαζε κάθε σφάλμα, όπως ακριβώς έκαναν, οι άγιοι, όταν έβλεπαν τα ελαττώματα των ανθρώπων. Γιατί μήπως είναι τυφλοί οι άγιοι και δεν βλέπουν τα αμαρτήματα; Και ποιος μισεί τόσο πολύ την αμαρτία όσο οι άγιοι; Και όμως δεν μισούν εκείνον πού αμαρτάνει, ούτε τον κατακρίνουν, ούτε τον αποστρέφονται, αλλά υποφέρουν μαζί του, τον συμβουλεύουν, τον παρηγορούν, τον γιατρεύουν σαν άρρωστο μέλος τού σώματός τους. Κάνουν τα πάντα για να τον σώσουν. Και κλείνουμε με ένα ωραίο περιστατικό από το Γεροντικό.  Πήγε κάποτε o αββάς Ισαάκ o Θηβαίος σε κάποιο μοναστήρι. Εκεί είδε έναν αδελφό να σφάλει και τον κατέκρινε. Μόλις όμως έφυγε και βγήκε στην έρημο, παρουσιάστηκε ένας άγγελος Κυρίου, στάθηκε μπροστά στην πόρτα του κελιού του και δεν τον άφηνε να μπει. Εκείνος τότε παρακαλούσε να του εξηγήσει την αιτία. Και o άγγελος αποκρίθηκε «Ο Θεός με έστειλε νά σε ρωτήσω: Πού προστάζεις να βάλω τον αδελφό που έκρινες;» Αμέσως o αββάς Ισαάκ κατάλαβε το νόημα των λόγων του αγγέλου και του έβαλε μετάνοια λέγοντας: «Αμάρτησα, συγχώρεσέ με». Ο άγγελος τότε του είπε: «Σήκω, σε συγχώρεσε o Θεός, όμως φυλάξου απ' εδώ και πέρα, να μην κρίνεις κανένα πριν τον κρίνει o Θεός».  Ευλογία μεγάλη και προκοπή πνευματική είναι να προσέχουμε πάντα και να είμαστε αυστηροί με τα δικά μας, τις δικές μας αδυναμίες, τα λάθη, τα αμαρτήματα και τις παραλείψεις και μεγαλόθυμοι  στα του πλησίον, για νά μπορέσομε νά δούμε το πρόσωπο τού Κυρίου χωρίς να κατακριθούμε.

  Επιστροφή στή Σελίδα ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΘΟΔΕΣΜΗ